Przez drobną budowę ciała, delikatne rysy i fakt, że jest niższa od przeciętnego człowieka - ma całe 149 centymetrów wzrostu - można ją pomylić z elfem, jednak niekiedy, choć rzadko, da się dostrzec zupełnie ludzkie, nieduże uszy. Przez wyjątkowo bladą cerę niektórzy mogą odnieść mylne wrażenie, iż unika słońca.

Gęste, kasztanowe włosy swobodnie opadają na plecy, sięgając do ich połowy. Mimo, że dorosła już Larisa dawno straciła dziecięce rysy, z jej twarzy bije niewinność.
Gęste, czarne rzęsy otaczają duże, niebieskie oczy w kształcie migdałów, rozszerzające się w obliczu zagrożenia czy wyjątkowo zaskakującej sytuacji. Nad nimi znajdują się cienkie, wygięte nieco w łuk brwi, które kobieta marszczy, zastanawiając się nad czymś bądź unosi, by okazać zdziwienie.
Kąciki pełnych, różowych ust często uniesione są lekko do góry, w delikatnym, jednak dostrzegalnym uśmiechu. W momencie gdy się śmieje, można dostrzec z natury proste, białe zęby. Jeśli coś ją trapi, odruchem przygryza nieco dolną wargę.
Smukłą szyję zdobi łańcuszek ze złotym, okrągłym medalionem z wygrawerowaną różą, stanowiący dla kobiety pamiątkę rodzinną.
Nie zwraca na siebie uwagi ubiorem. Luźna, lniana tunika ma rękawy na tyle długie i obszerne, by móc w nich coś schować oraz żeby zakryć poznaczone drobnymi, prawie niewidocznymi bliznami dłonie z krótkimi, zadbanymi paznokciami. Kobieta nie przepada za spódnicami, utrudniającymi jej jazdę konną, walkę i ogół ruchów - upodobała sobie raczej wygodne, przylegające do ciała skórzane spodnie. Prócz tego nosi stary, beżowy płaszcz z kapturem, wiązany pod szyją. Kaptur, zazwyczaj założony, skutecznie chowa jej twarz w cieniu, odcinając od ciekawskich, nieprzyjacielskich czy obojętnych spojrzeń, a idealnie pomaga wtopić się w tłum, co, zważywszy na to, że kobieta jest niska i szczupła - nawet jeśli niepozbawiona kobiecych kształtów - nie jest specjalnie trudną rzeczą.
U pasa przytroczoną ma sakiewkę z pieniędzmi oraz pochwę niedługiego, jednoręcznego miecza z prostą, dobrze leżącą w dłoni rękojeścią.
Skórzane buty mają już swoje lata, jednak są wygodne i służą jej dobrze, pozwalając stąpać miękko, bez zbędnego hałasu.

Porusza się zwinnie, stawiając cicho stopy. Wzrok ma zazwyczaj skierowany w ziemię, a głowę lekko spuszczoną, pokazując tym samym, że nie ma ochoty nawiązywać znajomości z przypadkową osobą. Gdy jednak ma lepszy humor, zdejmuje kaptur - tak samo robi, wchodząc do pomieszczenia - informując otoczenie, że nie zabije każdego, kto odezwie się do niej słowem.

Nieduży, bo mający 157cm w kłębie, zadbany koń towarzyszący Larisie w każdym dostępnym mu miejscu nosi imię Diana. Dziewięcioletnie teraz zwierzę od źrebaka wychowywane jest przez kobietę.
Kara klaczka ma ciemną, dość długą grzywę oraz równie czarny ogon - włosie jest zadbane i błyszczące.
Niedługa, prosto osadzona szyja podtrzymuje dosyć krótki łeb. Pomiędzy ciemnobrązowymi, mądrymi oczami koń ma białą, długą plamę, ciągnącą się przez całą długość pyska, do końca chrap, która tylko dodaje uroku i tak już ładnemu zwierzęciu.
Prosty, umięśniony tułów z owalnym brzuchem utrzymują cztery silne, czarne nogi - z wyjątkiem lewej, tylnej, obdarzonej białą skarpetką.
Jej wyposażenie nie jest specjalnie wyróżniająca się - prosta, skórzana uzda z wodzami dostosowanymi do wielkości Diany oraz miękki, płócienny czaprak pod siodłem z przytroczonymi jukami i pochwą miecza półtoraręcznego.
Mimo, iż nie jest może wielkim rumakiem, na którym każdy bez wstydu pojedzie na pojedynek, klacz w wytrzymałości pokonałaby niejednego przedstawiciela swojego gatunku, zdolna do noszenia sporych ciężarów oraz długiej, niewymagającej przerw podróży. Odporna na złe warunki pogodowe jak upał, deszcz czy mróz, jest idealnym koniem dla Larisy.

Co wieść gminna niesie...



• Z tego, co wiadomo, chętnie udzieli pomocy osobom wartym uwagi, mających dobre zamiary. Miły wygląd odpowiada charakterowi, jednak gdy ma się złe intencje, lepiej omijać Larisę szerokim łukiem.


• Podobno nigdzie dłużej nie zagrzała miejsca, pojawiając się znikąd i wypytując napotkane istoty o różnorakie rzeczy.


• Za amulet na jej piersi niejeden odda sakwę złota; nie bez powodu dziewka tak często sprawdza, czy wciąż ma go przy sobie.


• Wydaje się pokładać spore zaufanie w umiejętnościach swojej karej klaczki, chodzącej za kobietą krok w krok. Większość dziwi się, że koń często zostawiany jest luzem, bez opieki.


• Niektórzy mawiają, że zdolna jest zrobić użytek z miecza, gdy zajdzie ku temu potrzeba, jednak może to być tylko plotka.