Wygląd Mahili jest na tyle niecodzienny, iż nie sposób jej nie dostrzec w miejskim tłumie. Jej długie i puszyste płomiennorude włosy poprzetykane są gdzieniegdzie jaśniejszymi pasmami. W blasku słońca świecą niby miedź, alibo nawet złoto, poruszone zaś podmuchem bryzy zdają się żyć swym własnym życiem. Toteż mimo niebywale skromnej postury dziewczyna musi wszakże zostać dostrzeżona przez choćby najmniej uważnego obserwatora.
Na co jednak zwróciłby on swą uwagę później? Bez wątpienia na jej oczy – barwy płynnego złota, subtelnie podkreślone czernią węgielka, duże i czujne, tchnące radością, aurą młodości, oczy osoby pozytywnie nastawionej do świata i niechybnie bardzo towarzyskiej.  Jeśliby kto dłużej się przypatrywał, dostrzegłby także, iż raz za czas zachodzą one mgłą zamyślenia, nutą smutku i… niepokoju?
Nosek ma zadarty, zaś w najbliższym jego sąsiedztwie zauważyć można kilkadziesiąt piegów i drobnych pieprzyków, co nadaje dziewce kapryśnego, nieco buńczucznego wyglądu. Usta ma pełne, kuszące, podkreśla je na czerwono, niewiastom znanym sposobem. Uszy ma dość spiczaste, toteż zgoła rzadko je odsłania, aby nikt nie mógł tego drobnego defektu jej urody dostrzec. Cerę ma delikatną i jasną niby mleko, twarz zaś raczej szczupłą i przyjemną dla oka.
Jest niewątpliwie bardzo niska, co stara się zamaskować, zakładając w tym celu buty z wysoką podeszwą i obcasami.  Postury jest wyjątkowo miernej, nawet jak na kobietę – wygląda na kruchą i słabą. Zbudowana jest harmonijnie – proste ramiona, jędrne piersi, sporej jak na jej posturę wielkości, krągłe, kobiece biodra. Jest raczej szczupła, jednak nie wygłodzona. Uwagę przyciągają ponadto jej delikatne, wypielęgnowane dłonie – znać po nich, iż dba o siebie i że najpewniej nigdy nie musiała w życiu parać się ciężką, fizyczną pracą.
Mahilá nieomal zawsze nosi kobiece ubrania – długie suknie z przecięciami po bokach lub takież spódnice oraz obcisłe gorsety; wybiera kolory dobrze kontrastujące z barwą jej włosów, tj. czerń, zieleń, fiolet, granat. Przez ramię nosi prawie zawsze przewieszoną sporej wielkości płócienną torbę, wyszywaną muszelkami i koralikami, z sobie tylko znaną zawartością. Zapewne nosi w niej ozdoby, którymi handluje, a którymi niejednokrotnie się przyozdabia, chcąc zachęcić klientów do ich kupna. Po stroju łacno poznać można, iż ostatnio lepiej jej się powodziło…
Postać dziewczyny wręcz emanuje młodzieńczą siłą ducha i optymizmem. Ona sama zaś chętnie rozsyła na prawo i lewo swe liczne, płomienne niczym jej ruda czupryna, uśmiechy – każdemu, kto zechce odwzajemnić jej spojrzenie. Mahilá już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie osoby przyjacielskiej, pozytywnie nastawionej tak do życia, jak i do ludzi. Bez wątpienia jest bardzo młoda – liczy sobie mniej niż osiemnaście wiosen, jednakowoż, jak na taką młódkę, wydaje się mężczyznom niebywale atrakcyjną.  Jak nietrudno się domyślić, pomaga jej to zjednać sobie ludzi alibo łacniej przekonać ich do kupna sprzedawanej przez siebie biżuterii.
Wprawny obserwator zauważy ponadto być może w jej pewnych siebie ruchach jakowąś niby-kocią zwinność, a także, iż urodziła się w tym mieście lub przebywa w nim bardzo długo, co poznać można po rzeszach przyjaciół i znajomych, co rusz odpowiadających na jej radosne pozdrowienia.

Co wieść gminna niesie...



• Mówi się o niej, jakoby była kobietą lekkich obyczajów.


• Ludzie powiadają, że rudowłosa pochodzi z północy Wybrzeża Mieczy.


• Chodzą słuchy, że niejeden zdziwił się tym, co kryje się pod jej kiecką.


• W mieście usłyszeć można, że para się czarną magią – jej to pono zawdzięcza urodziwy wygląd i powodzenie u płci przeciwnej; tejże używa do rzucania klątw straszliwych na swoich wrogów.


• Ponoć można ją zauważyć, gdy bez lęku przemierza podlejsze ulice miasta.


• Mówią, że jej za jedno, czy pieszczotami obdarza mężczyzn, czy kobiety.


• Chodzą słuchy, że straciła rodziców w jakowymś tajemniczym pożarze.