First topic message reminder :

Esme kazała mi zapytać, co tam u Was, bo sama jest bardzo nieśmiała.

Niedługo idziemy zabijać smoki!

Uczyć czego w czerwcu? Nie rozumiem za bardzo, o co chodzi.

Do egzaminów w czerwcu ;<

Ain't nobody got time for that.

https://www.youtube.com/watch?v=9CpRuvoBNtg

A może graliście kiedyś w rpg pen and paper.
Albo LARP? ;]

Klasyk, w moim przypadku było 2x więcej przekleństw.

A u mnie na sesjach zawsze było śmiesznie, nikt się nie denerwował. Poza MG, którego drażniliśmy żartami i śmiesznym zachowaniem naszych postaci. Na zmianę się śmiał i krzyczał na nas. :D

U nas podobnie, ale rzadko na trzeźwo. W sumie mało w DDka, częściej w Warhammera, jakoś nam bardziej klimat odpowiadał. W Zew Chtulhu też dużo graliśmy, ale tam to w innych klimatach, to inne emocje, mniej wykłócania się z MG :P

Z larpów żeśmy z Lesjanem trochę na tolkfolku bywali swojego czasu, śmiesznie było.

Leopold, i może przy planszówkach też się nie kłócicie? :P

Ja zawsze miałam szczęście i przeżywałam długo, co więcej nadzwyczaj spokojnie grałam. Uwielbiam wypełniać papierową kp, dobry MG i zabawa na całe godziny i dni ;D 
My mamy jedne swój własny świat autorski, w nim najlepiej się gra. Do tego długo był rozwijany, więc każdy zna większość jego elementów.

A co do planszowych. Kiedy ktoś myli zasady to istna woja, najlepiej grać tak by nikt nie próbował wygrać na siłę. Ja zawsze grywałam z miarę ludźmi opanowanymi, ale jak nerwy puszczały to plansza kiedyś latała.

Hmmm... W planszówki nie graliśmy ze znajomymi, no poza Monopoly na wycieczce, ale nigdy nie dokończyliśmy bo się dwóch kolegów pobiło o hotel. :D

Nasz mg uwielbiał zabijać postaci, więc w sumie nawet się do nich specjalnie nie przywiązywaliśmy. Ale mistrzem był genialnym. ;]

Nie przepadam za autorskimi światami. One zawsze, w większym lub mniejszym stopniu, przypominają te istniejące. Rzadko mają oryginalne krainy, rasy, rozwiązania, po prostu są wzorowane. Ale w zamkniętej grupie paru osób mogą się dobrze sprawdzić, jeśli ta grupa się dobrze zna; myśmy często brali nowe osoby na wakat jednej brakującej osoby w drużynie.

W planszówkach to nawet nie łamiąc zasad można komuś nieźle dochrzanić. U nas nerwy były tak mocne, żeśmy musieli całkiem usunąć złodzieja z Osadników - bo byśmy się przez niego pozabijali :D

Ogarniam, czy działa sygnaturka, sialalala.

Złodziej w Osadnikach, dlaczego mnie to nie dziwi...
Powiedziałabym, że planszówki wyzwalają w ludziach nawet najgłębiej skrywane pokłady agresji; fajnie się później wspomina te latające stoły czy ściśle związane z grą bluzgi, jednak jedno jest pewne - nie można mylić zasad, ani zbyt długo się zastanawiać, bo zrobi się naprawdę niebezpiecznie i w ruch pójdą siekiery :P
Tak czy wspak, trochę zdrowego współzawodnictwa jeszcze nikomu nie zaszkodziło, eheheh.

Może by to wydzielić ze spamownika jako oddzielny temat? Wydaje się fajny do dłuższej rozmowy i fajny na pierwszy post w offtopiku dla nowych. :)

Ja w RPG papierowe mało grałam. Chciałam bardzo, ale nie było z kim, a jak już było, to się trochę wstydziłam (:D) i nawet jak próbowałam, to to średnio mi wychodziło. W sumie tylko w warhammera.

W planszówki zaglądałam trochę więcej, szantaże emocjonalne to podstawa! Ważne, żeby po skończonej grze pamiętać, że kłótnie w grze były jej elementem (negocjacyjnym ! ) i potem bawić się normalnie ;P

Zostaję na dłużej, więc wpadłam się przywitać.


Witam :D

Salute. Jak tam?

Jakoś się żyje. Co prawda dość nowy tu jestem, ale mam dobre pierwsze wrażenie :P

@Artemus, dorwałam dzisiaj świeżutkie wydanie Sezonu Burz Sapkowskiego i cieszę się jak dziecko 

No cóż, możesz podzielić się wrażeniami, choć ja literaturę polską (z chlubnymi wyjątkami) uważam za wyjątkowo denną. Tym bardziej saga wiedźmina nie za bardzo przypadła mi do gustu.

Co kto lubi ; )  Jest kilka nazwisk wartych uwagi. Ziemiański, Dukaj, Grzędowicz, Lem, Zajdel. A to tylko sama fantastyka. 

Nie uważam, żeby polska literatura była gorsza od zagranicznej. Jest po prostu mniej znana.

Dzieła Lema to klasyka gatunku.
Cała reszta (współczesnych) polskich tworów fantasy to straszliwa grafomania i odtwórczość. Sęk właśnie leży w jakości, nie popularności.
Literatura polska w dzisiejszych czasach jest podporządkowana polityce; powszechnie reklamuje się ludzi, którzy nie potrafią pisać, a krytyka zależy od reprezentowanej opcji politycznej.

To zbrodnia stawiać Ziemiańskiego i Dukaja obok Zajdla i Lema :(

Polska fantastyka już od paru ładnych lat produkowana jest nie na jakość, a na ilość, a wszystko jest podporządkowane nie tylko polityce, ale jeszcze forsie. Czołowe wydawnictwa chyba nawet nie czytają wszystkiego, co wydają, a recenzenci nie przyglądają się szczególnie temu, co akurat chwalą. Osobiście uważam jednak Sapkowskiego za jedyny wyjątek z tej całej hałastry, który grafomanem nie jest. Może się podobać, nie musi, styl ma ciężki i widać "inspirację" niezbyt lubianymi Sienkiewiczami różnymi, ale warsztat ma świetny.

Czekamy na recenzje, Ire

Ale mi się ortodoksi trafili, no! :P 

Zgadzam się z tym co napisaliście, polskie fantasy to nie są jakieś książki wysokich lotów, ale czyta się je lekko, szybko i przyjemnie za co je lubię. Tak samo jak np. przygody Drizzta Salvatore'a to też nie jest dzieło wybitne, a jednak ma swoich wielbicieli. 

Nie jestem jakimś obrońcą "Jedynej, Słusznej Literatury" :D Bez obrazy oczywiście. Mogę sobie jednego dnia czytać "Krótką Historię Czasu" Hawkinga, a kolejnego "Dziennik Bridget Jones" i świetnie się bawić przy jednym i drugim. 

Są książki genialne, cała masa średniaków i są też takie, które nawet pod groźbą śmierci z nudów bym nie tknęła, no ale jednak skoro są wydawane, to jednak jakieś grono odbiorców mają. I wydaje mi się, że to jest fajne w książkach : ) Są dla ludzi i do czytania, a nie po to żeby stały na półkach podziwiane i kontemplowane przez wąską grupę odbiorców. 

Przez was nawet się za pana Gerwanta nie zabrałam :P Ale jak przebrnę, to dam znać.

Nie słuchaj tych brzydali :D

Strasznie ponury obraz polskiej fantastyki rysujecie, pesymistyczny, ale nie do końca obiektywny. Jasne, jest masa układów, grafomaństwa - ale weźmy takiego Pilipiuka, który jest takim grafomanem, że bardziej chyba nie można. Źle pisze? Świetnie! , bo Kuba Wędrowycz jest postacią całkowicie oryginalną. Niektórzy (ok, nie wszyscy...) autorzy kiepski warsztat nadrabiają świetnymi pomysłami.

Długi weekend jak zawsze skończył się zbyt szybko :D

Przeczytałam "Sezon Burz". Dwa dni wyjęte z życiorysu. Wciągnęła mnie. Napisana w takim samym stylu jak pozostałe książki z sagi o Wiedźminie, praktycznie nie czuć żadnej różnicy.

A bardziej jak pierwsze, czy bardziej jak ostatnie tomy?