Spójrzcie na tę niewiastę, czy nie wydaje się ulotna niczym mgła? Aboim bardziej zjawa niż człowiek, a może to piękna topielica która zginęła w świetlne księżyca. Zaiste mylicie się podróżniku, miarkować swe słowa winniście. Aleć Elfie to dziecię, z krwi i kości, choć na pewno już nie podrostek. Włos wabny wskazać nam na lata sędziwe, jednak twarz młoda jakby jedwo w dorosły świat zawędrowała. Oczęta zaś błękitne, gnuś nawet dopatrzy błysku jak gwiazd na nieboskłonie, który w nich siedzi. Czupryna prawie biała, w świetle dnia zdawać się lekko złotowłosa by mogła. Plece całe zakrywa, bujna choć prosta jakby każdy włos spod ręki kowala wyszedł. Oblicze jej blisko anielskie, rysy spokojne ni to smutne ni to radosne. Uśmiech trefny, jakby dać nam powód do uśmiechu chciała. Zdawać by się jednak było, że wymuszony jakby smutek wewnątrz o sobie znak dawał. Skóra blada twierdzić nam nawet, że słońca nie zaznać jej było uroku. Skóra zaliż nigdy pracą nie frasowana, dłonie od na harfie i innych instrumentów grania lekko ślady noszą. Te jednak stare wydawać się mogą, ciało szybko ranki goiło i przyzwyczaić się mogło za młodu. Łacno się mylić kieby zakryta po szpiczaste uszy peleryną z kapturem przyszytym. A urodziwe to stworzenie, tegoż winniście nie zaprzeczyć. Na ledwo pięć i pół stóp wysokie, by niższej gałęzi sięgać się dało. Szczupłe jej ciało, jedwo by nie rzeknąć nam chuderlawe. Tylko przypatrzeć się dobrze, jak od podróży zahartowane. Niczym wiatr szybka, jeno na taneczny krok zerknąć, a inni tylko starbotać się winni, kroku swego nie dotrzymując. Prawie ziemi nie dotyka, lekka niczym podmuchem unoszona, zaraz się żadnego stworzenia nie zdeptać stara. Światła ta niewiasta, wydawać by się zdawało, nieskalona świata podłościami, nigdy złem nie dotknięta. Na swym ciele nosić jednak musi to co los jej zgotował. Bliznę po pazurach co na ramieniu się zaczyna, a przez całe plecy swą historię pisze. Głos głaskany, melodyjny i aksamitny, w giełku uszu odpocząć pozwoli. A jeśli czarna noc nadejdzie, do snu idealny się zdawać będzie. Pachnidło od niej swą woń rozsiewa, przypominać by się mogło trawy, fiołki i atrament perfumowany. Elfka ubrana często strojnie, w barwach kolorowych, ale czystej czerni też nigdy nie omieszka wyrzucić. Suknie jej ramiona odkrywają, najczęściej do połowy łydki długie błękitne lub zielone w wzory przeróżne. Złotą nitką na około wyszywane, w pasie także złotym sznurem obwiązana. Pod spodem dopasowane spodnie nosi, by w podróży wygodnie było, a także szybko na koniu problemu nie mieć się pojawić.  Buty czarne, lub brązowe do kolana długie, od połowy sznurowane także z złotymi wstawkami. Nie chce się w oczy za mocno się nie rzucać, wiec ciemnym płaszczem nakryta, zawsze z kapturem na głowie kiedy po niebezpiecznym miejscu choć jej trzeba. Na szyi medalion z jaskółką nosi, na dłoniach dwa pierścienie, a w włos wpięta spinka z kwiatem czerwonym.

Co wieść gminna niesie...



• Podobno śpiewa i gra tak pięknie, że swą melodią czas na dworach wysoko postawionych panów umilała.


• Podobno w stolicy prawie na szafocie zawisła, dlaczego jeszcze bogowie wyzionąć ducha jej nie dali, nikt nie wie.


• Podobno bliznę straszliwą na plecach nosi, ale mało kto ją widział i wie co za stworzenie pazury swe na skórze odbiło.


• Ponoć wielokrotnie została skazana za praktykowanie czarnej magii!


• Podobno jest mistrzynią we władaniu ostrzami; wszelkie sztylety są jej najwierniejszymi towarzyszami.