Szare oczy radośnie spoglądają na świat. Trza przyznać, iż wyraziste lico tego dwudziestokilkuletniego mężczyzny jakby zapieczętowało w sobie niegasnącą zadziorność. Facjata niczym magiczne zwierciadło ukazuje silną witalność Domowira, choć – jak na razie – żadna dziewoja nie westchnęła na widok młodego maga. Gęsta, chaotyczna czupryna rządzi się własnymi prawami bowiem czarodziej nie przejmuje się swym uczesaniem, przez co często uznawany jest za roztargnioną personę. W czasie silnych podmuchów wiatru, na jego czerepie wyzwala się istna burza brązowych włosów, miotanych w przeróżne strony. Na szerokim czole widnieje kilka linii długich zmarszczek, ciemne brwi przypominają wiecznie zmarszczone, podkreślając tym samym wesołe patrzałki szarookiego. Kościste policzki, gdzieniegdzie udekorowane paroma pryszczami, prosty nos i zarysowane rysy twarzy kreują wizję osoby naturalnie pewnej siebie, niewstydzącej się swego oblicza. Wąskie usta obramowane kilkutygodniowym zarostem oraz swoistym wąsem, z wyrastającym po prawej, długim do szyi pasmem ozdobionym w złoty paciorek. Zostawiona samopas broda pokrywa dolną szczękę, przechodząc w bokobrody. Błyskotki w postaci dwóch złotych kolczyków względnie upiększają uszy uczonego.
Coby nie powiedzieć, Domowir nie jest ani hardym mężem, ani mizerną parodią mężczyzny. Budowa jego ciała jest przeciętna, ni to rozbudowana, ni to wychudzona czy otyła. Poruszając się – zazwyczaj – ostrożnym krokiem, stara się nie garbić, chociaż czasem – czując niebezpieczeństwo – podświadomie pochyla się, by nie rzucać się w oczy. Mierzy cztery i pół stopy wysokości - cholernie niski skurczybyk. Mogłoby się wydawać, iże człek ten nie charakteryzuje się niczym szczególnym w aspektach fizycznych. Po dłuższej obserwacji dałoby się wykryć umyślnie maskowaną finezję. Sposób poruszania palców, lekkość chodu ukazuje ponadprzeciętną zręczność maga.
Mimo nieprzychylności oraz nietolerancji do magii wtajemniczeń w Athkatli, Domowir ubiera się na modłę czarodziejów. Odziany w szarą szatę, o długich rękawach. W niektórych miejscach jej barwa przechodzi w intensywny odcień granatu, z oddzielnie dopasowanym do niej kapturze w barwie złota, okalającego całe barki mężczyzny. Na plecach czarodziejskiego odzienia uwidoczniony jest symbol przedstawiający lewą, zamkniętą dłoń z wyprostowanym palcem wskazującym. Na skórzanym pasie zaciśniętym na biodrach Domowira, wiszą trzy mieszki przywiązane krótkim sznureczkiem o długości trzech palców. Porządne – ze stalową podeszwą – buty z wysoką cholewą ochraniają stopy maga. Nie wiedzieć czemu, chodząc, rytmicznie uderza czubkiem swego dębowego kostura w ziemię, jakby... próbował odnaleźć nim drogę.
Uczony przemawia niskim głosem. Charakterystyczna barwa mowy jest niczym kojący dla ucha szum górskiego, spokojnego wiatru. Słowa niosące w sobie ciepło, ale i lekkość.

Co wieść gminna niesie...



• Powiadają, że Domowir przybył z odległej Doliny Lodowego Wichru...


• Pod strzechą Miedzianego Diademu jedna z dziewek z chichotem opowiada, jak to wróż jej z ręki o wszystkim opowiedział, o dniach minionych i tych, co dopiero nadejdą.


• Niektórzy prawią, iże laska czarodzieja źródła wody wykrywa...


• Podobno Domowir przewiduje przyszłość...


• Jest ślepcem, nic zupełnie nie widzi.