Gnom jest bardzo młody, ma zaledwie dwadzieścia dwie wiosny w przeliczeniu na ludzką rachubę czasu. Jego twarz jest gładka i delikatna jak rzyć orczego dziecka – nie widnieje na niej ani jedna zmarszczka. Kiedy się uśmiecha ukazuje swoim towarzyszom rządek zadbanych, bielutkich zębów (i brak górnej trójki, ale mniejsza o to). Swoją facjatą sprawia wrażenie nieszkodliwego i  ciekawego świata. Jego bystre oczy zawsze uważnie lustrują otoczenie, a lekko odstające uszy nasłuchują ciekawych nowinek. Ma czarne włosy, najczęściej zaczesane do tyłu.
 
Zazwyczaj ubrany jest w lekką, niekrępującą ruchów zbroję ze skóry nieznanego zwierzęcia i zieloną koszulinę. Buty i spodnie są zrobione z dokładnie tego samego materiału, co górna część zbroi. Na piersi ma wszytą kieszonkę na drobne przedmioty (na przykład piersiówkę, czy jak sam mówi: przedmiot dyskusji z krasnoludami). Na szyi wisi bogato zdobiony naszyjnik ze znakiem cechowym. Nie rozstaje się z obszerną torbą, wiecznie wiszącą na jego ramieniu.
 
Wzrostem dorównuje przeciętnemu gnomowi w jego wieku. Mierzy tyle, ile około dwa półorcze łokcie. Chód ma co najmniej dystyngowany, zawsze przyjmuje wyprostowaną postawę, swoją małą główkę kieruje ku górze. Delikatnie „zadziera nosa” (możliwe, że nawet nieumyślnie). Ma krzykliwą barwę głosu, wręcz irytującą dla wrażliwych na tego typu bodźce osób.

Co wieść gminna niesie...



• Na trakcie widziano go z pokracznym kolosem. Miejscowi mówią, że wynajął sobie jakiegoś zbira.


• Jego rodzina jest bardzo bogata, prowadzą własną miodosytnię. Na pewno ma wypchane po brzegi sakiewki.


• W młodości był czeladnikiem słynnego gnomiego jubilera, Glima.


• Był majtkiem, na morzu słynął jako największy sprzątacz łajna w historii. Nic nie ukryło się przed jego ścierą.


• Podobno ma sześć palców u prawej nogi, ale to raczej bujdy.