"Aerie zapytana o przeszłość milczy przez jakiś czas, pogrążona we wspomnieniach. Urodziła się wśród Avariel, skrzydlatych elfów, ale za młodu została pochwycona przez łowców niewolników. Wzdryga się na myśl o pierwszych latach spędzonych w cyrku. Była wystawiana na pokaz w ciasnej klatce, gdzie z braku ruchu zaczęły zanikać jej skrzydła. Dostała zakażenia... i pewnego wieczora wyciągnęli ją z klatki i brutalnie odcięli skrzydła, aby ocalić życie. Przestała być potrzebna w cyrku i z pewnością by umarła, gdyby nie dobroć Quayla. Wyleczył ją i dał powód do życia. Z wdzięczności za jego dobroć, Aerie postanowiła oddawać cześć gnomiemu bogowi Baervanowi Wietrznemu Wędrowcowi. Mówi o Baervanie z uczuciem, a jednak wciąż czci Aerdrie Faenya i podchodzi do życia poza cyrkiem z mieszaniną niewinności, zaciekawienia i wrodzonej chęci zwalczania niesprawiedliwości."

Zapytany o przeszłość, Ajantis ogłosił, że jest paladynem-giermkiem z Zakonu Promiennego Serca i że wprowadza w życie wiedzę i nauki Helma. Należy do szlacheckiej rodziny Ilvastarr z Waterdeep, a sztuki władania mieczem uczył się pod kierunkiem takich mistrzów jak na przykład Myrmith Splendon. Jego umiejętności i oddanie zwróciły uwagę paladyna Keldorna, jednego z najbardziej szanowanych członków zakonu. Keldorn zdecydował się wziąć Ajantisa pod swe skrzydła i uczynić swym giermkiem. Ostatnio Ajantis otrzymać zaszczytną propozycję zostania pełnoprawnym członkiem zakonu. W tym celu wyruszył na Wybrzeże Mieczy, by ukrócić rosnącą w okolicy aktywność humanoidów. Jeśli mu się uda wykonać to zadanie, członkowie Zakonu z chęcią przyjmą go w swe szeregi. Wygląda na całkowicie oddanego swej misji.

Zapytana o przeszłość, Alora wyjawiła, że pochodzi z Iriaebor. Była miłym, ruchliwym i niezwykle ciekawskim dzieckiem, sprawiającym liczne kłopoty rodzicom, którzy próbowali ukrócić jej szalony sposób bycia. Zachęcali ją, by cieszyła się domem i ciepłem jego ogniska, jak przystało na niziołka. Alora uznała to za niezwykle ograniczające i wyruszyła w świat.
Szybko wpadła w masę kłopotów, trafiając w nieodpowiednie miejsca i wkurzając nie tych ludzi, co trzeba. W końcu trafiła do Wrót Baldura, gdzie odkryła, kim chce zostać - złodziejem. Jej celem nie było jednak bogactwo; po prostu za zamkniętymi drzwiami kryło się zbyt wiele ciekawych rzeczy. Jako skromna osoba łatwo nabierała władze, a jej słodka natura nieraz uratowała ją przed więzienną celą.

Anomen, zapytany o swoją przeszłość, bez wahania mówi, że przez lata służył Szlachetnemu Zakonowi Promiennego Serca, zaś po przejściu Próby stanie się prawdziwym rycerzem. Anomen niechętnie jednak mówi o swym szlacheckim pochodzeniu, podkreślając jedynie, iż do Zakonu wstąpił bez pomocy ze strony ojca, Lorda Cor Delryna. Ponieważ nie mógł zostać giermkiem, Anomen zdecydował się być wojownikiem i kapłanem Helma, boga strażników. Przez lata brał udział w wielu bitwach z siłami ciemności. Często powtarza, że nie ma wątpliwości, iż okaże się godny stanu rycerskiego, choć czasem zdaje się, że próbuje o tym przekonać głównie samego siebie.

Zapytana o przeszłość, Branwen ujawni, że jako dziecko opuściła dom w Seawolf na wyspach Norheim. Została wyklęta przez swój lud za to, że pragnęła zostać kapłanem, a tego zaszczytu mogli dostąpić tylko mężczyźni. Nie nosi urazy, doszła dowiem do wniosku, że jej wiara musi oprzeć się wszelkim przeciwnościom - inaczej nie będzie jej godna. Wędrowała wzdłuż wybrzeża, oferując swe usługi miejscowym, aż w końcu znalazła "zatrudnienie" w grupie poszukiwaczy przygód kręcącej się po okolicach Nashkel. Nie miała jednak pojęcia, że drużyna ta zajmuje się bandycką działalnością i już przy pierwszym napadzie, w którym brała udział - na karawanę nieuzbrojonych kupców - zaczęła mieć wątpliwości. Zbuntowała się i podczas walki mag imieniem Tranzig przemienił ją w kamień. Mimo nienajlepszego rezultatu, Branwen czuła, iż Tempus aprobuje jej czyny. Wszak atakowanie nieuzbrojonych jest niegodne.

Cernd, zapytany o przeszłość oświadcza skromnie, że ma zaszczyt służyć całym swoim życiem naturze. Widać wyraźnie, że wierny z niego sługa i chociaż zachowuje się w sposób zrównoważony, nie ma wątpliwości, że zaryzykowałby własne życie, gdyby w grę wchodziło większe dobro.

Zapytany o przeszłość, Coran wyjawił, że pochodzi z lasu Tethyr. Ma wspaniałe wspomnienia z rodzinnych stron, ale nie przepadałl za toczącym się tam spokojnym życiem. Wyruszył więc do Wrót Baldura, w poszukiwaniu bogactwa, potęgi i szacunku. Mając tylko miedziaka przy duszy, zajął się złodziejstwem, okradał jednak tylko tych, których uważał za wystarczająco bogatych, by mogli się podzielić. Obiecywał sobie, że rzuci tę robotę, kiedy tylko zdobędzie wystarczająco dużo złota do rozkręcenia własnego interesu. Niestety szybko polubił nowy styl życia i z podnieceniem czekał na każdą nową mrożącą krew w żyłach ucieczkę, niebezpieczne włamanie czy piękną kobietę. Co pewien czas musiał opuszczać miasto "na chwilę", znikać w dzikich ostępach i czekać aż sprawa przycichnie, a jego imię zostanie choć trochę zapomniane. Jego ostatni ucieczka to najwyraźniej wynik związku z czarodziejką Brielbarą. Jak ostatni głupiec dań się złapać na uwodzeniu członkini Rycerzy Jednorożca i musiał zniknąć, unikając gniewu zazdrosnych magów.

Zapytany o przeszłość, Edwin twierdzi, że nie ma zamiaru niczego wyjawiać i że jego życie to jego interes, do którego nikt nie powinien wtykać swojego nosa. Doda później, że pytający powinien być szczęśliwy z jego towarzystwa, poczym zacznie coś cicho mówić o odłączeniu się, gdy tylko tego zechce. Najwyraźniej nie obchodzi go zbytnio towarzystwo innych i woli raczej rozmawiać ze sobą samym. Nosi strój w kolorach typowych dla Czerwonych Magów z Thay, choć fakt, iż któryś z nich zawędrował tak daleko na zachód, jest, co najmniej dziwny. Edwin nie zamierza oczywiście tego wyjaśniać.
Kiedy zapytany o to, w jaki sposób dostał się do służby Złodziei Cienia, Edwin oznajmia szyderczo, że jego życie to jego interes, do którego nikt nie powinien wtykać swojego nosa. Dodaje również, że pytający powinien być w ogóle szczęśliwy, że udało mu się go spotkać. Jakiekolwiek dalsze pytania prócz kuszenia losu nie przyniosą żadnego skutku. Za maską jego upartej natury można jednak dostrzec coś, co zdradzi nam, że jego aktualne położenie nie jest znowu takie korzystne, oraz że jego chęć spotkania się z tobą zaprzecza jego rzekomemu obrzydzeniu do towarzystwa innych osób. Edwin ignoruje spekulacje na temat swojej niedawnej przeszłości, wydaje się jednak, że mniej chlubi się barwami Czerwonego Maga, którymi tak bardzo chełpił się w przeszłości. Wydaje się to zrozumiałe, dla podróżnika - czarodzieja, w Amn, mieście w którym magowie wywołują powszechny strach.

Zapytany o przeszłość, Eldoth zacznie opowiadać z takim wyrazem twarzy, jakby każde jego słowo wywierało na słuchaczach niezwykłe wrażenie i oślepiało ich swym blaskiem. Stwierdzi, iż pochodzi z wyspiarskiego królestwa, Ruathym, które jako nastolatek opuścił, kierując się ku Waterdeep. Posiadał wrodzony talent poetycki i pieśniarski, który doszlifował do perfekcji ucząc się w szkole Nowym Olamn, dzięki pieniądzom pożyczonym od jednej z oddanych mu kochanek. Najwyraźniej jego muzyczne talenty odzwierciedlały się w umiejętności manipulowania emocjami innych. W swej opowieści Eldoth pominął życie w Waterdeep, na co niewątpliwie wpłynęła próba umówienia się na schadzkę z Aleeną Palidinstar. Piergeiron, władca miasta, odkrył, że jakiś dyletant stara się wykorzystać jego córkę i wpadł we wściekłość. Eldoth najpewniej uciekł, z Waterdeep, uznając, iż nadszedł czas na zmianę klimatu.

Zapytana o przeszłość, Faldorn stwierdzi, iż jest dzieckiem kobiety z Uthgardt Czarnego Kruka. Gdy była niemowlęciem, została darem dla enklawy Druidów Cienia i wychowywała się zgodnie z ich wierzeniami. Odłam tego zakonu bardzo agresywnie chronił przyrodę, często przemocą osiągając cele. Druidzi wiele sobie obiecywali po Faldorn i dlatego - gdy tylko wkroczyła w dorosłość - wysłali ją na Wybrzeże Mieczy, by sprawdzić jej oddanie ideałom. Jej niekończącą się misją stało się chronienie przyrody, bez względu na ryzyko śmierci jej lub kogoś innego.

Zapytany o przeszłość, Garrick wyjaśni, że był członkiem aktorskiej trupy o nazwie Trubadurzy Wiatru. Podróżowali po całym wybrzeżu - od Neverwinter do Amnu - i często zabawiali książęta i szlachtę. Istotnie, niewielu było stać na obejrzenie tych przedstawień, gdy on i jego towarzysze znajdowali się u szczytów. Mimo to Garrick nie opowiada o tych czasach z radością, gdyż po życiu jako członek trupy pozostań mu niesmak. Pewnego razu odkrył, iż przedstawienia są wykorzystywane jako kamuflaż dla okradania widzów i od razu stwierdził, że nie chce mieć z tym nic wspólnego. Jego towarzysze odtrącili go. Teraz chce tylko wędrować i muzykować dla tych, którzy zechcą go słuchać. Wygląda na młodego, naiwnego i nieco zbyt gotowego na słuchanie obcych.

Zapytana o przeszłość, Imoen żartobliwie klepie cię po ramieniu. Stwierdza, że kto, jak kto, ale ty dobrze ją znasz - w końcu razem dorastaliście. I rzeczywiście odkrywasz w pamięci miłe wspomnienie spotkania z tą młodą dziewczyną. Ona, tak jak i ty, przybyła do Candlekeep, choć 10 lat później i spędzała czas raczej z szorstkim Winthropem niż Gorionem. Przezywała go "Brzuchacz", co niezbyt się staremu szynkarzowi podobało. Wiecznie zachowywała się niczym dziecko i lubiła grać rolę młodszej siostry, choć byliście w podobnym wieku. Jej radosny uśmiech mówi ci, że zawsze chciała z tobą wędrować - bez względu na to, jakimi ścieżkami podążasz.
Imoen przypomina tylko cień swojej dawnej postaci, ale stara się odpowiadać na wszystkie twoje pytania z uśmiechem. Wiadomość o waszym wspólnym pochodzeniu wyraźnie nią wstrząsnęła. Jednak mimo osobliwych zmian, które zaczęły dawać już o sobie znać w jej wnętrzu, stara się robić dobrą minę. Znamię Bhaala objawiało się powoli i beztroski wygląd Imoen długo nie pozwalał dojść mu do głosu, ale teraz jego siła wstrząsnęła dziewczyną. Boi się, co z nią będzie, a troska o twój los również nie daje jej spokoju.

Zapytana o przeszłość, rzuci piorunujące spojrzenie. Stwierdzi, że urodziła się w okolicach Tethyr, pod reżimem króla Alemandera, w samym środku wojny domowej. Jej szlachetnie urodzona rodzina była jedną z wielu, które padły ofiarą tłumu wściekłych chłopów. Jej udało się przeżyć tylko dlatego, iż służąca wyniosła ją z zamku tuż przed tym jak musiał się poddać. Uciekły do lasu Tethyr i trafiły do enklawy druidów, chętnych do wychowania dziecka. Jaheira wyrosła na upartą dziewczynę, w której przekonaniu, jedynym sposobem na ochronę natury to czynne działanie. Jednak cena tego oddania może się teraz niefortunnie odbić na jej psychice. Gdy zapytać ją o ostatnie wydarzenia, milknie. I mimo że nadal sprawia wrażenie tej samej, zdecydowanej Jaheiry, to można dostrzec w jej oczach cień wątpliwości. Wydaje się, że widziała, jak zbyt wielu jej przyjaciół ginie, by pozostać obojętną. Nie lubi o tym mówić i lepiej jej o to nie pytać.

Jan, zapytany o swą przeszłość stwierdza, że pomimo wszystkich przeciwstawnych opinii, piwo z rzepy prócz świetnego smaku posiada także cudowne właściwości lecznicze.

Zapytany o przeszłość, Kagain spogląda tylko na pytającego tak, jakby mówił, by zajął się on własnymi sprawami, jeśli chce jeszcze mieć, czym gryźć jedzenie. Wszystko wskazuje na to, iż był członkiem mrocznej drużyny najemników i że ma dość poważną obsesję na punkcie bogactwa. Wszelkie inne informacje Kagain zachowuje dla siebie.

Zapytany o przeszłość, Keldorn wzdycha i myśli przez chwilę, licząc w pamięci lata spędzone w służbie Najszlachetniejszego Zakonu Promiennego Serca. Jako paladyn Torma ochraniał bezbronnych i zwalczał zło przy każdej nadarzającej się okazji. Będąc zaprawionym w bojach weteranem, z licznymi bliznami świadczącymi o niebywałym męstwie, Keldorn wspomina tęsknie o możliwości przejścia w przyszłości w stan spoczynku i poświęcenia większej uwagi rodzinie. Jednak na to wspomnienie, twarz Keldorna przybiera surowy wyraz. Dopóki Zakon go potrzebuje, obowiązki to sprawa znacznie ważniejsza niż jakieś prywatne względy, szepcze surowo.

Zapytany o przeszłość, Kivan powiedział, że dotarł tu z lasów Shilmista, choć ostatni raz odwiedził rodzinne strony bardzo dawno temu. Wędruje po świecie targany najmroczniejszym pragnieniem - zemstą. Kivan i jego małżonka Deheriana kilka lat temu wybrali się na romantyczną wycieczkę i zostali napadnięci przez oprychów. Pojmano ich, a potem torturowano, ku uciesze Tazoka - półogra, który dowodził bandą. Jemu udało się uciec, ale Deheriana nie przeżyła. Kivan jest mężczyzną małomównym, który niełatwo zawiera przyjaźnie. Najwyraźniej nie będzie czerpał żadnych przyjemności z życia, dopóki nie zemści się za utraconą miłość.

Korgan, zapytany o swą przeszłość, warczy, że jeśli nie chcesz skończyć jak członkowie jego ostatniej, parszywej i zdradzieckiej drużyny, to lepiej nie wtykaj swojego ciekawskiego nosa w nie swoje sprawy. Widzisz, że krasnolud chętnie udowodniłby swoje umiłowanie do mordu obcinając ci uszy i robiąc z nich sobie naszyjnik, więc uznajesz, że lepiej posłuchać jego prośby.

Mazzy, zapytana o swą przeszłość, stwierdza z dumą, iż spędziła wiele lat szukając przygód po całym Amn wraz ze swoimi towarzyszami, niziołkami, zwykle wyruszając ze swego rodzinnego Targowa. Jednak myśl o tym, jaki los spotkał Patryka i jej pozostałych towarzyszy sprawia, że jej twarz staje się posępna. Mazzy jest oddaną służką Arvoreen, bogini wojny niziołków, i dlatego czuje się urażona faktem, iż większe rasy zwykle uważają niziołków za ludek bezbronny i pozbawiony odwagi. Gdyby mogła, Mazzy zostałaby paladynką i walczyła ze złem w całym Faerunie, wspomagana mocą swej bogini.

Zapytany o przeszłość, Minsc oświadczy, że jest berserkerem pochodzącym z krainy Rashemen, znajdującej się na dalekim wschodzie, choć jego bliskość ze zwierzętami również mogłaby tłumaczyć jego umiejętności łowcy. Pierwotnie przybył on na Wybrzeże Mieczy w rytualnej podróży, zwanej 'dejemma', która miała być sprawdzianem jego męskości. W jej trakcie był osobistym gwardzistą młodej Wychalarn z Rashemenu, o imieniu Dynaheir. Na nieszczęście dla Minsca Dynaheir zginęła i teraz obawia się on, że drzwi do Loży Berserkerów Lodowego Smoka zostały przed nim na zawsze zamknięte. Ta osobista tragedia oczywiście nie sprowadziła Minsca na ziemię, bo nadal polega na swoim zwierzęcym towarzyszu "Boo", stworzeniu, które jak twierdzi jest miniaturowym kosmicznym chomikiem-olbrzymem. Może takie istoty i żyją w Krainach, ale Minsc najwyraźniej zbyt wiele razy oberwał po głowie.

Zapytany o przeszłość, Montaron otwarcie zagroził, że może ci się przydarzyć coś niezbyt miłego. Wygląda na dość niebezpiecznego faceta, który z przyjemnością stosuje przemoc. Chyba niezbyt interesuje go zachowanie życia - tak innych, jak i własnego. Współpracuje z Xzarem, aczkolwiek niechętnie, bowiem najwyraźniej nim gardzi. Kimkolwiek są ich pracodawcy, z pewnością posiadają wielką potęgę. Tych dwóch z radością zabiłoby się nawzajem, gdyby nie strach przed pracodawcami. Montaron pewnie mógłby przedyskutować z tobą całą tę sprawę, ale masz dziwne uczucie, że następnego ranka mógłbyś się nie obudzić.

Nalia waha się przez chwilę, słysząc pytanie o swoje dotychczasowe losy. Pochodzi z zamożnej rodziny posiadaczy ziemskich, na której czele stoi książę d'Arnise. Choć mówi o swoich krewnych z uczuciem, to jednocześnie zdaje się zakłopotana własnym pochodzeniem. Nalia identyfikuje się mocno z "ubogimi"... ale patrzy na nich oczyma osoby uprzywilejowanej. Odebrała staranne wykształcenie i zgodnie z życzeniem matki poznała tajniki sztuki magicznej. Nalia twierdzi jednak, że przez wiele lat wymykała się potajemnie z zamku i poznała również drugą stronę życia. Jest świadoma, że musi się jeszcze wiele nauczyć o życiu poza murami zamku... a jej zdaniem najlepiej zdobywać wiedzę podczas włóczęgi.

Zapytany o przeszłość, Quayle opowie o swym uwielbieniu dla Baravara o Płaszczu z Cienia, o poznawaniu sztuki magii i o tym, że w porównaniu z innymi, jest niezwykle sprytny. Gdy tylko osiągnął pełnoletność, rozpoczął samodzielne życie, bowiem - jak sam utrzymuje - był zbyt zdolny, by pozostać w tłamszącym go otoczeniu. Co jednak dziwne, z jego wypowiedzi można jednak wywnioskować, że jego odejście nikogo nie zmartwiło. Quayle wspomni, iż magię i wiarę w Baravara poznał dzięki gnomowi imieniem Gifos. Jego nauczyciel szybko jednak rozkazał mu ruszyć własną drogą. Od tego czasu Quayle przemierza Wybrzeże Mieczy poszukując tych, którzy zechcą zaakceptować jego "mądrość i instrukcje". Zdaje się, że ten spacer należy do niezwykle długich.

Zapytana o przeszłość, Shar-Teel ma niewiele do powiedzenia. Można jednak wywnioskować, iż jest sierotą, nosi w sobie urazę do Płomiennej Pięści i niezbyt przepada za mężczyznami w ogóle. Wygląda na to, że ma coś w życiu do udowodnienia, a jej dzieciństwo nie było cukierkowe.

Zapytana o przeszłość, Skie wybełkocze, iż jest córką Entara Srebrnej Tarczy, jednego z wielkich książąt Wrót Baldura. Jej najwyraźniej bezpieczne życie wypełniała nauka tańca, historii i języków. Była niezwykle zwinna, dzięki czemu okazała się niezłą tancerką, jednakże wrodzona zręczność umożliwiła jej przede wszystkim wymykanie się z posiadłości. Najwyraźniej bardziej pociągały ją mniej miłe okolice Wrót Baldura, choć raczej nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa. Podczas jednej z eskapad spotkała czarującego Eldotha i pomyślała, że może on jej pomóc prowadzić życie, jakiego pragnęła. Skie ufa mu bezgranicznie - chyba aż za bardzo.

Zapytany o przeszłość, Tiax kompletnie cię ignoruje, ogłaszając na głos, co czeka go w przyszłości. Jest niewątpliwie wyznawcą Cyrika, a także posiadł odrobinę jego szaleństwa. Tiax jest całkowicie przekonany, że jego przeznaczeniem jest władza nad światem, i w swej żarliwości nie widzi jak absurdalny jest jego cel. Na razie, Tiax sprawia wrażenie nieszkodliwego.

Zapytany o swoją przeszłość, Valygar długo milczy, a jego twarz nabiera ponurego wyrazu. Wyjaśnia krótko, że jest ostatnim przedstawicielem szlachetnego rodu Corthala, niegdyś jednej z najbogatszych rodzin w Amn. Jednak ród Corthala od zawsze cierpiał z powodu umiejętności magicznych, które jak przekleństwo objawiały się u jego członków. Każdy Corthala, który zaczynał używać swoich talentów, popadał w obłęd i tragicznie kończył żywot. Matka Valygara była ostatnią ofiarą rodowej klątwy, ale łowca nie chciał opowiedzieć żadnych szczegółów. Valygar zamierza wypełnić rodzinną przysięgę, to znaczy odnaleźć i unicestwić swojego przodka Lavoka, a następnie umrzeć bezpotomnie.

Zapytana o niedawną przeszłość, Viconia odpowie szyderczo, że nie nasza to sprawa pytać ją o takie rzeczy. Nadal można wyczuć w jej głosie dumę, kiedy opowiada o swoim domu w krainie Podmroku, w mieście Menzoberranzan. Można jednak odnieść wrażenie, że nie ma tam już dla niej miejsca, że jej rodzina i Dom stały się najprawdopodobniej ofiarami podłej polityki Drowów. W dalszym ciągu oddaje cześć Bogini Nocy Shar, co wydaje się być jedyną dobrą stroną jej wygnania. Sprawia wrażenie ponurej i zgorzkniałej i na pewno nauczyła się niejednego o nietolerancji, jaką musi znosić żyjąc wśród mieszkańców powierzchni. Jej naturalne zdolności Drowa osłabły z czasem, co przyczyniło się do jej poczucia braku przynależności.

Zapytany o przeszłość, Xan z nostalgią opowie o domu w elfickiej fortecy Evereska i o swojej roli wśród Szarych Płaszczy. Wszystko wskazuje, że to on miał zbadać wydarzenia kryjące się za niedoborem rudy żelaza, określić przyczynę tego faktu i upewnić się, że nie wiąże się z tym żadne wielkie niebezpieczeństwo. Zadanie to z pewnością nie należało do najprostszych, ale on - mimo obaw - wziął na siebie tę odpowiedzialność. Wygląda jednak na to, że Xan do wszystkiego podchodzi z obawą, choć poświęcił swe życie poznawaniu magii i stał się utalentowanym czarodziejem. Niestety oddanie sztuce sprawiło, iż pozostało mu niewiele czasu na przyjaźnie i rozrywkę. Sprawia wrażenie niezwykle zdolnego i utalentowanego, choć nie mającego najlepszego wpływu na morale.

Zapytany o przeszłość, Xzar miał tylko kilka sensownych rzeczy do powiedzenia. Jego pragnienie wyjaśnienia przyczyny niedoboru żelaza wydaje się wynikać z dobroczynności, choć motywy i tak pozostają niejasne. Wydaje się być osobą dość chaotyczną, ale jest wystarczająco zdolny, by być adeptem magii. Bełkotał coś na swój temat i na temat związanego z nim Montarona, wspominając, że są zatrudnieni przez potężną organizację. Kiedy jednak został przyciągnięty i "poproszony" o szczegóły, stał się niezwykle nerwowy i przez dłuższy czas nic nie mówił. Z pewnością jest nieco szalony, a organizacja, która go zatrudniła, musi być naprawdę niezwykle mroczna.

Zapytany o przeszłość, Yeslick cicho wspomniał, że niegdyś był członkiem krasnoludzkiego klanu Orothiar. Przez pokolenia wydobywali oni rudę żelaza z kopalni, która była ich domem, a która znajdowała się w sercu kniei Otulisko. Jakieś sto lat temu zdarzyło się nieszczęście. Krasnoludy - mimo że są wspaniałymi górnikami - czasem również popełniają błędy. Podczas zagłębiania się coraz dalej natrafili na podziemną rzekę, której wody zalały niemal całą kopalnię, wybijając prawie wszystkich członków klanu. Yeslick jako jeden z niewielu przetrwał i wyruszył do Sembii, by rozpocząć nowe życie. Poznań Rieltara, członka Żelaznego Tronu, który wynajął go jako osobistego kowala. Po pewnym czasie zaprzyjaźnili się i Yeslick opowiedział o swej przeszłości. To był błąd, bowiem Rieltar wykorzystał zdobyte informacje do stworzenia planu ekspansji Żelaznego Tronu na Wybrzeże Mieczy. Fałszywy przyjaciel zdradził Yeslicka i zmusił go do wyjawienia lokalizacji kopalni, jednocześnie więżąc go, by nikomu już o tym nie powiedział. Pomógł uporać się z problemami w Nashkel.

Yoshimo zapytany o przeszłość, robi przygnębioną minę, bo wydaje mu się, że wszyscy powinni znać jego reputację. Zgodnie własną opinią, jest dobrze znany wśród ludzi z koneksjami jako odważny i zaradny złodziej. Choć opowieść robi wrażenie, sam narrator wydaje się niezdolny do takich wyczynów, i jest raczej nieudacznikiem niż wielkim światowcem. Jednak jemu to nie przeszkadza, a może nawet pomaga w interesach. Jest świadomy, że jego wesołe usposobienie zjednuje mu większość spotkanych osób.