Rufus nieszczególnie rzuca się w oczy. Odziany w reprezentatywny komplet szlacheckiego stroju – wysokiej jakości skórzany kaftanik, spodnie z bufiastymi nogawkami oraz nieco zakurzoną koszulę o postrzępionych rękawach - godnie reprezentuje małych magnatów. Chadza boso, pewnikiem dla własnej wygody, wystawiając na palące słońce nieproporcjonalnie duże (i gęsto owłosione) stopy.
Co dziwne, Rufus mimo bardzo młodego wieku, całkowicie osiwiał. Jego twarz okala niezliczona ilość srebrzystych loków, które niestrzyżone od dłuższego czasu tańczą pod rytm jego kroków. Być może siwizna to efekt jakiegoś magicznego wypadku, które ostatnimi czasy zdarzają się nader często...
Twarz malca pozostaje wciąż jasna i chłopięca, upstrzona dodatkowo dziesiątkami piegów, zupełnie nie współgrającymi z wszelkimi odcieniami siwizny na jego głowie.
Młody Saltarello patrzy na świat smutnym wzrokiem, choć pojawiający się niekiedy błysk w jego szarych oczach zdradza pewną determinację charakterystyczną dla ludu niziołków. Zatroskana mina, zmarszczone czoło i wymowne spozieranie na wszystko, co większe od niego samego, to być może tylko maska. Maska, jaką Rufus przesłania swoje prawdziwe oblicze poszukiwacza przygód.
Jeśli ktokolwiek chce dostrzec wszelkie powyższe czy niewymienione szczegóły wyglądu Rufusa Saltarello, ani chybi musi się schylić. W przeciwnym razie będzie podziwiał jedynie czubek srebrzystej czupryny niziołka.

Co wieść gminna niesie...



• Podobno Rufus nie jest zbyt sprawny, dlatego podróżuje z laską, która podtrzymuje jego wątłe ciało.


• Podobno jest bardzo przyjacielski, zresztą jak każdy niziołek.


• Widuje się go w podejrzanych spelunach doków.


• Podobno wie, gdzie w okolicy skryte są legendarne przedmioty!


• Niegdyś, przed wieloma laty, nawiedził go straszliwy upiór - duch przodków. To, czego od Rufusa chciał, pozostaje tajemnicą, pewne jest jednak, że od tamtego czasu włosy jego posiwiały z przerażenia jak u starca.