Pośród brudu i smrodu dzielnicy portowej, niby perła w błocie lub złota moneta w ręce żebraka, lśni świątynia najmędrszego z bóstw, Oghmy. Lśni niedosłownie - budynek jest średniej wielkości i ma obdarte, pomalowane na brunatnopomarańczowo ściany. Jego zawartość nie ma sobie jednak równej w całej Athkatli.
Wnętrze przybytku przypomina bowiem bibliotekę -pełne jest sięgających stropu, ciężkich regałów, zastawionych przeróżnymi księgami i kodeksami, almanachami i grimuarami, zwojami w skórzanych tubach i glinianymi tabliczkami. "Wśród tych ścian, zamknięto całe oceany wiedzy" -powtarzają nieraz snujący się po pomieszczeniu mnisi. Choć są małomówni i gderliwi, a ich nosy rzadko wyglądają poza kaptur habitu -słowa te są prawdziwe, nawet w stosunku do ciasnych ścian tejże niewielkiej świątynki.
Być może mieszkańcy doków nie doceniają wagi słowa pisanego; może zaś Kościół Oghmy, lubo nie posiada wielości złota ni ogromnych rzesz wiernych, zawładnął mocą nakładania wyjątkowo skutecznych klątw. Prawdą jest bowiem, że choć po okolicy włóczą się głównie przeróżne męty i obwiesie, świątynia stoi i ma się dobrze - choć winna już dawno zostać rozkradzioną. Księgi, zarówno nowe jak i starożytne, są wszakże skarbem nieomal bezcennym.
Mnisi żyją głównie z opłat, pobieranych za udostępnianie swych zbiorów i udzielanie lekcji czytania i pisania. Trzeba jednak przyznać, że nie jest to życie pełne dostatków, gdyż mało kto docenia dziś wartość mądrości, przedkładając nadeń złoto i stal.