Ilmater jest patronem ubogich, bóstwem przygarniających do siebie wszystkich tych, na których nikt nie chce już nawet splunąć na ziemskim padole; nie dziwota tedy, iże jego kościół odnalazł swoją siedzibę w samym sercu gorejących zbrodnią slumsów. Niski, okryty miedzianą kopułką budynek niewielkiej powierzchni o nieco mniej zadrapanych ścianach, niż inne, przyciąga ku sobie bogobojne kobiety niczym miód pszczoły; tutaj błagają jedynego kapłana o litość, łaskę i stawiennictwo u miłościwego Ilmatera za ich mężczyznami, których to panem w tych stronach częstokroć staje się alkohol.
Pośrodku znajduje się niski, drewniany stół pełniący rolę prowizorycznego ołtarza, na nim leżą gliniane relikwie – wykonane z wystarczająco pospolitych materiałów, by złodziei odstraszył odeń ewentualny strach przed bożym gniewem – glina nie jest wszak warta spalonej brwi. Rzucona na brudną deskę stołu czerwona, haftowana chustka służąca za obrusik mający chronić owe relikwie przed gnojem otaczającej świątynię rzeczywistości. Brak ozdób, świec, porządniejszych naczyń, brak jedwabiów, muszli, czyni całość wnętrza niezwykle kontrastującym względem wnętrz budynków poświęconych ironicznej – wewnątrz slumsów – patronce miasta, Waukeen, Pani Pieniądza. Jednocześnie utrzymywanie biedy bez wątpienia chroni piastującego funkcję kapłana mężczyznę przed napadem bandytów..
Przy drzwiach tłoczą się zmarznięte, wygłodzone sieroty, które zawsze znajdują schronienie pod dachem Ilmatera.